آن‌چه در شامگاه عهد ساسانى بر ايران گذشت، تا حد زيادى از بحران سياسى در ساختار قدرت اين نظام از بدو تأسيس نشئت مى‏گرفت و بازتاب و نتيجه‌ي عملكرد شاهان ساسانى در طول حكومت، به‌ويژه دوران اوج اقتدار آنان، يعنى عصر اصلاحات انوشيروان، بود. نظام مبتنى بر تمركز در دين و سياست، كه ويژگى اصلى و نمايان دولت ساسانى در قياس با اسلاف خود محسوب مى‏شد، اگرچه در حفظ مرزها و در نتيجه استقلال سياسى ايران در ميان دشمنان شرقى (هياطله و تركان) و غربى (روميان) نقش مهمى داشت، در سقوط و اضمحلال ايشان نيز مهم‏ترين عامل بود. ... تشكيل دولت ساسانى، كه خود پاسخى به بحران‏هاى ايجادشده در اواخر عهد اشكانى بود، به‌واسطه‌ي سياست‌گذارى‏هاى خاص، به ظهور بحران‏هاى جديد در زمينه‏هاى سياست، اجتماع و مذهب انجاميد كه دوره‌ي پادشاهى "قباد" نقطه‌ي اوج آن بود.