از ديد مايکل استنفورد دو گونه تاريخ وجود دارد: اول رويدادهاي عيني مشخص در زمان و مکان معين، و دوم، چرخه‌ي حفظ، يادآوري و بازآفريني آن رويدادها و تاثير آن‌ها بر مواجهه با رويدادهاي کنوني. تاريخ نو خوانشي از تاريخ اول است در مواجهه با خوانش جبرگرايانه از تاريخ. در اين تاريخ به جاي تمرکز بر حوادث سياسي، فعاليت­هاي بشري در زمينه‌ي اجتماعي و اقتصادي مورد کنکاش قرار مي­گيرند. اين تاريخ بيش‌تر به مردم مي­پردازد تا به شاهان. محوريت در اين خوانش تاريخي بر رفتارهاي انساني فارغ از تمرکزگرايي تاريخ سياسي است. در اين تاريخ بازآفريني وقايع تاريخي نه صرفاً به‌صورت يک شرح واقعه که در واقع تحليلي از ساختارهايي تاريخي است که به‌وقوع آن وقايع منجر شده، و نظام وقايع يک چرخه‌ي محکوم با باززايي نيست که سيري از يک تجربه است و در زمينه‌ي اجتماعي و اقتصادي خود قابل بازآفريني خواهد بود. با نگاهي به سخن پيتر برک که «تاريخِ بي­طرف وجود ندارد و تاريخ تنها تاريخ زمان حال است.» درخواهيم يافت که اين کتاب گوياترين سند براي تعريف تاريخ نو است؛ تحليل مورخ. چشمي که تاريخ را ديده، ذهني که آن را شناسايي کرده و زباني که آن را بازگو نموده و در بستر ساختارهاي اجتماعي، اقتصادي و انسانيِ خويش به اعتراف نشسته است. در اين کتاب برترين مورخان تاريخ نو با ترسيم تاريخ شخصيت، انديشه و علايق خويش، شخصيت تاريخي خود و آن‌چه از تاريخ دريافته­اند را تشريح نموده­اند. بي‌شک خواندن اين کتاب دورنمايي نو در برابر چشم علاقمندان به مفهوم تاريخ نو خواهد گشود.