واقعيت تغييريافته‌ي کودکي در ايران امروز، که بروز جدي‌تر آن را حداقل در بيست سال اخير و به دنبال تغييرات جدي در ساختار و ارزش‌هاي خانواده، رشد فرهنگ‌هاي مصرفي و توسعه‌ي فرهنگ ديجيتال مي‌توان جست‌وجو کرد، انعکاس متوازني در گفتمان‌هاي آکادميک و علمي نداشته است. نگاه به کودکي در ايران هم‌چنان کم‌تر بر مدار سنت‌هاي بين‌رشته‌اي و بين‌پارادايمي استوار است و مطالعات کودکي کم‌تر اسبابي براي نظريه‌پردازي، پژوهش و به دنبال آن سياست‌گذاري و کاربرد عملي پژوهش‌ها فراهم کرده است. گفتمان‌هاي غيردانشگاهي از کودکي (براي مثال در هنر، ادبيات، فيلم و سينما و رسانه در معناي عام آن) کم‌تر موضوعي براي تحليل سيستماتيک پژوهشگران از روند، معاني و تغييرات کودکي فراهم آورده است. سنت‌هاي مطالعاتي مرسوم در مطالعات کودکي در ايران هم‌چنان به‌صورت غالب بر پاراديم‌ها و دستورالعمل‌هاي سنتي‌تر استوار است و تحولات اخير را در اين حوزه کم‌تر مورد توجه قرار مي‌دهد. اميد است چاپ اين کتاب، که آن را تنها بايد يک معرفي مقدماتي از عرصه‌ها و سنت‌هاي گسترده‌ي مطالعات کودکي برشمرد، منجر به توجه بيش‌تر به جايگاه، اهميت و مسائل کودکي در ايران شود و زمينه‌اي براي ترويج گفتمان‌هاي آکادميک و سياستي در قالب سنت‌هاي مختلف علوم انساني و اجتماعي در اين حوزه فراهم آورد.