ميان دگرگوني‌ها و پايداري‌هاي اجتماعي و مضامين و محتواهاي فيلم‌هاي ايراني همواره نوعي هم‌سويي و هم‌بستگي وجود داشته است. فيلم‌هاي ايراني در فاصله‌ي سال‌هاي 1309 تا 1357 هم بازتابنده‌ي برخي ويژگي‌هاي پايدار جامعه ايراني بوده‌اند و هم منعکس‌کننده برخي دگرگوني‌هاي اجتماعيِ روي‌داده در دوره‌هاي اخير. به اين معني که فيلم‌هاي عامه‌پسند فارسي، با وجود سطحي بودن و ابتذال‌شان، از يک سو، برخي خصوصيات پايدار و کهن فرهنگ ملي ما را منعکس مي‌کرده‌اند؛ و از سوي ديگر، نمايان‌گر دگرگوني‌هايي در نگرش، از سنتي به مدرن، بوده‌اند. بر اين پايه، اين کتاب مي‌کوشد تا نخست نهاد اجتماعي فيلم‌سازي در ايران را تا پيش از انقلاب توصيف کند، سپس به تحليل محتواي فيلم‌هاي سينمايي ايراني بنشيند، و سرانجام ارزيابي‌اي از فرآيند امروزي شدن فرهنگ به دست دهد.