شاهنامهي فردوسي توسي، همچون هر شاهكار هنري ديگر، در گوهر آفرينش خويش وامدارِ مايههاي هنري، ذوقي و انديشگي است؛ هر اثر هنري براي دستيابي به جاودانگي نيازمند نمودِ آميختارانهي جوششهاي هنرمندانه و نيز انگيزههاي انديشگي است. برآيند اين دو ويژگي است كه پايداري و ماندگاري را براي كوششي هنري به ارمغان ميآورد. جستوجو براي شناخت و دريافت ويژگيهاي برشمرده در زمينهي موسيقي شاهنامه، آغازگرِ اين پژوهش بوده است.
پژوهش را با خواندن همهي شاهنامه آغاز كردهايم و پس از آن 858 بيت را براي بررسي موسيقي شاهنامه برگزيدهايم؛ سپس با آبشخوريابي و كتابشناسياي كه اين پژوهش را ياريگر بوده است به ژرفنگري بيشتر براي پردازش و چگونگيِ نگارش برآمديم:
در فصل يكم از پيوند ديرينهي موسيقي و شعر، و ادب و موسيقي ياد كردهايم. در فصل دوم از پيشينهي موسيقي تا فردوسي سخن راندهايم. با جداسازي آواهاي موسيقايي از ناموسيقايي در فصل سوم، همهي آواهايي را كه در شاهنامه شنيده ميشود، برشمردهايم؛ كار را در بخشهاي ديگر اينگونه پي گرفتهايم: با شناسايي گونههاي موسيقيِ سازي، با ردهبندي سازها به بررسي و گزارش جداگانهي تكتك سازها پرداختهايم. بر بنياد سازشناسي شاهنامه، سه گونهي موسيقي رزمي و بزمي و موسيقيِ شكار را بازشناختهايم كه در سرآغاز هر بخش از گزارش سازها، ويژگيهاي هريك از گونهها را بازگفتهايم. موسيقي آوازي شاهنامه هم به همين شيوه گونهبندي شده. در فرجام نيز به داوري دربارهي موسيقي شاهنامه پرداختهايم.
(از ديباچهي كتاب)
نويسنده
|
نيما تجبر
|
قطع
|
رقعي
|
نوع جلد
|
شوميز
|
زبان
|
فارسي
|
تعداد صفحات
|
240
|
سال انتشار
|
1388
|
نوبت چاپ
|
1
|
ابعاد
|
0 * 0 * 0
|
وزن
|
265
|