هايدگر بر آن است که ما نه جان‌هاي جاودانه‌ايم و نه عقول از بندِ تن رسته، بلکه وجودهاي تاريخي کران‌مندي هستيم و با رشته‌هايي از تعبير و سوءتعبير به جهان گره خورده‌ايم که غريب‌تر و پيچيده‌تر از آن است که بتوانيم اميدِ سردرآوردن از آن را داشته باشيم. تاثير شگرف و ديرپاي فلسفه‌ي هايدگر بر سير انديشه‌ي سده‌ي بيستم چنان بوده است که به باور جاناتان ري، بزرگ‌ترين ماجراهاي انديشه‌ي سده‌ي بيستم را مي‌توان پانوشت‌هايي بر "هستي و زمان" شمرد. و همين ما را به آشنايي با انديشه‌هاي او وامي‌دارد. مولف در اين شرح روشن و درخشان مي‌کوشد تا استدلال‌هاي عمده‌ي اين اثر را، بي‌آن‌که ذره‌اي از تندي و تيزي ناسازه‌هاي برآشوبنده‌ي آن بکاهد، به زباني روشن توضيح دهد.