هگل و حلقه‏ي همراه او (شلينگ و هولدرلين)، در ينا، در آغاز جواني و تحصيل در دانشگاه، از دغدغه‏ي ارتباط سه‏گانه‏ي خدا، انسان و جهان فارغ نبودند و به‏ويژه آن‏چه اين دغدغه را به اوج مي‏رساند چندپارگي جامعه‏ي بشري و جهان اجتماعي بود: انزواي انسان که در جامعه‏ي مدرن چون کاهي دستخوش امواج رقابت و خودمداري است؛ آرزوي خويشتنِ تقسيم‌شده‏ي بشر براي رسيدن به کليت؛ از خودبيگانگي، بيگانگي با جامعه و با طبيعت؛ تنهايي و بي‏تکيه‏گاهي در جامعه‏اي که بر فردگرايي استوار است. و اين همه نشان مي‏دهد که نمي‌توان فلسفه‏ي هگل را از آراي ديني او جدا کرد. بـدون هـگل انديشـه‏ي مـدرن تصـورناپـذير است: سلـسله‏ي درازآهنگي از متفکران و فيلسوفان طراز اول انديشه‏هاي خود را زير سايه‏ي فلسفه‏ي او پرورده‏اند، از انديشه‏وراني چون فويرباخ، مارکس و مرلوپونتي تا کيرکه‏گور و نيچه.