سده‌ي هجدهم شاهد زايش مفهوم مدرنيته، و آغازگر عصري بود كه مشرعيت خود را از آينده مي‌گرفت و نه از گذشته. ايده‌ي مدرنيته از همان آغاز به بحث‌هاي بسياري دامن زد. آلكس كالينيكوس در درآمدي تاريخي بر نظريه‌ي اجتماعي پيوند نظريه‌ي اجتماعي با درون‌مايه‌هاي محوري فلسفه‌ي مدرن و تكوين اقتصاد سياسي را نشان مي‌دهد، و رويكردهاي گوناگون نسبت به مدرنيته را از عصر روشنگري تا زمان ما بررسي مي‌كند. از جمله نظريه‌پردازاني كه در اين كتاب از آن‌ها سخن رفته مي‌توان از مونتسكيو، آدام اسميت، هگل، ماركس، توكويل، مستر، گوبينو، داروين، اسپنسر، كائوتسكي، نيچه، دوركم، وبر، زيمل، فرويد، لوكاچ، گرامشي، هايدگر، كينز، هايك، پارسونز، مكتب فرانكفورت، لوي‌استروس، آلتوسر، فوكو، هابرماس و بورديو نام برد. در فصل پاياني كتاب، او از وضعيت نظريه‌ي اجتماعي سخن مي‌گويد و به تحليل "مدرنيته‌ي متأخر" در آثار اولريش بك و آنتوني گيدنز مي‌پردازد.