مكبث يكي از برجسته‌ترين نمايش‌نامه‌هاي شكسپير است. به اعتقاد اشلگل، پس از اورستيا نوشته‌ي آيسخولوس، « شعر تراژديايي چيزي بزرگ‌تر و وحشت‌انگيزتر از مكبث نيافريده است». اين نمايش‌نامه در پنج پرده نوشته شده و جلوه‌اي است از جاه‌طلبي‌هاي شيطاني. نمايش با پيش‌گويي جادوگران مبني بر اين كه مكبث روزي پادشاه خواهد شد آغاز مي‌شود و با اغواگري‌هاي همسر مكبث كه با خشكاندن شير رأفت انساني در او، وي را به سوي جنايت سوق مي‌دهد و او را در دامِ راهي بي‌بازگشت مي‌اندازد، ادامه مي‌يابد. اما سرانجامِ كار چيزي نيست مگر سرانجام همه‌ي تبه‌كاران و آزمندان: ليدي مكبث خودكشي مي‌كند، مكبث تبديل به جبار خون‌آشامي مي‌شود كه همگان از او نفرت دارند و سرانجام مانند جانوري درنده در كارزار شكار مي‌شود. مكبث نشان مي‌دهد كه چگونه جاه‌طلبي و آزمندي همه چيز و همه كس را به ورطه‌ي فنا و نابودي مي‌كشاند. در اين چاپ، متن انگليسي در مقابل متن فارسي آورده شده است.