اين كتاب در اصل سيري است در حقوق بين‌الملل، اما تا حدودي زبانِ حالِ ملت‌هاي جهان سوم هم هست. نويسنده تلاش كرده تا با استناد به وقايع اتفاق‌افتاده در عرصه‌ي بين‌المللي نظير جنگ خليج فارس، مسئله‌ي فلسطين، مسئله‌ي شوروي سابق و افغانستان و فعاليت كشورهاي استعمارگر در دوران استعمار، نشان دهد كه حاكميت‌ها همواره در طول تاريخ به نام قانون و نظم، حقوق بشريت را پايمال كرده‌اند، و در عرصه‌ي بين‌المللي زور هميشه حرف اول را زده است. نويسنده با اين كه معتقد است كه سازمان ملل و ساير سازمان‌هاي بين‌المللي در اين زمينه نتوانسته‌اند به وظايف خود عمل كنند، اما وجودِ آن‌ها را لازم مي‌داند و تقويت آن‌ها را توصيه مي‌كند.