نصرالله كسرائيان، عكاس زاده‌ي لرستان، پدر عکاسي قوم‌شناسي و مردم‌نگاري ايران لقب گرفته است. او مجموعه‌هاي باارزشي از فرهنگ‌ها، قوميت‌ها و مكان‌هاي ايران عكاسي و منتشر كرده است، از جمله قشقايي‌ها، تخت‌جمشيد، ابيانه، درنگ، بازارهاي ايران، دماوند، ماسوله، شمال، بركناره، معماري ايران، اصفهان، كويرهاي ايران، كردهاي ايران و سرزمين ما ايران. كسرائيان در ابتداي كتاب قشقايي‌ها مي‌گويد: "سي‌ودو سال پيش، زماني كه كار منظم روي عشاير از جمله قشقايي‌ها را شروع كردم فكر نمي‌كردم آن‌قدر زنده بمانم كه بعدها كتابي منتشر كنم كه نشان‌دهنده‌ي تغييرات اين نوع گذران زندگي پس از گذشت سه دهه باشد؛ اما گويا زنده مانده‌ام. "قشقايي‌ها بي‌گمان يكي از رنگين‌ترين ايلات کشورند. اما نبايد فراموش كرد كه در پس رنگ‌ها قرن‌ها تلاش و رنج و مرارت نهفته است؛ اين‌كه براي گذران زندگي مدام در حال رفتن از جايي به‌جاي ديگر باشي؛ اين‌كه شب را در جايي بيتوته كني كه پس از ساعت‌ها پياده‌روي در گرما و سرما و باد و باران و راه‌هاي ناهموار و دست و پنجه نرم‌كردن با انواع دشواري‌ها برپايش كرده‌اي و روز بعد دوباره هرآنچه را ساخته‌اي ويران كني و بار چارپايان كني و دوباره و سه‌باره... تكرارش كني، كار آساني نيست... . من نخواسته‌ام اين‌ها را زير رنگ‌ها پنهان كنم. رنگ‌هايند كه آن‌ها را جايي پنهان كرده‌اند. "اخيراً (فروردين و ارديبهشت 1390) در دو سفري كه پيش از انتشار كتاب براي ديدن آخرين تغييرات زندگي قشقايي‌ها به استان فارس كردم آنچه بارها شنيدم جملاتي از اين دست بود: "چرا آن موقع‌ها كه اسب داشتيم نيامدي؟" كه گفتم آن موقع‌ها هم مي‌آمدم يا "ديگر از شترها خبري نيست" كه مي‌گفتم مي‌بينم و يا اين‌كه آيا "اين حال و روز عكس‌گرفتن دارد؟" كه مي‌گفتم قصدم از عكاسي نشان‌دادن همين تغيير است. "بيش از نود درصد عكس‌هاي اين كتاب در فاصله‌ي سال‌هاي 1357 تا 1364 گرفته شده. تازه‌ترين عكس‌ها دو تصوير از يك عروسي در دشت فيروزآباد و چند تصوير پاياني كتاب [است] كه اخيراً گرفته شده‌اند". (از متن كتاب)