«مدرنیته و دیگری آن» در دفاع از دیدگاهی نوشته شده که معتقد است سنت را اصولاً نمی‌توان در مقابل مدرنیته نهاد، چراکه مدرنیته‌ی غربی خود سنتی است نو که از تجدّد سنت کهن سر برآورده است، فرآیندی که در بسیاری از فرهنگ‌های غیرغربی یا اصولاً آغاز نشده است و یا به سرانجام خود نرسیده است. از این رو، کتاب می‌کوشد تا «پروژه‌ی تجدّد سنّت» و به تبَع آن «تنوع مدرنیته‌ها» را در برابر «پروژه‌ی ناتمام مدرنیته» هابرماس و به تبَع آن ادعای او مبنی بر همه‌شمولی مدرنیته‌ی تک‌صدا قرار دهد و نشان دهد که امروزه، در وضعیت پساپست‌مدرن، همه‌شمولی دچار تردیدی جدی شده است و این تردید فلسفی نه تنها شامل سوبژکتیویته به‌مثابه ستون فلسفی مدرنیته، بلکه حتی شامل انسانی‌ترین نتایج آن هم شده است. از این رو، ضرورت دارد که «دیگری» مدرنیته غربی خود را از حاشیه به متن بِکشاند و در جهت به رسمیت‌شناختن خویش، پروژه‌ی تجدّد سنتِ خود را با رویکردی نوین از سر گیرد.