ادبياتِ ستيزنده با بهره‌گيري از نظريه‌هاي روبرت وسنو، رندال کالينز، ميخائيل باختين و منصور معدل، شيوه‌ي شکل‌گيري و محتواي ادبيات داستاني سياسي دهه‌هاي چهل و پنجاه را در بستر تحولات گفتماني جامعه‌ي ايران در اين دو دهه مي‌‌کاود، و با تحليل رمان‌هايي از احمد محمود، سيمين دانشور، صادق چوبک، ابراهيم گلستان و جلال آل‌‌احمد نشان ‌دهد که چگونه گفتمان‌هاي جامعه شکل و محتواي اين آثار را رقم ‌زده‌اند. اين مطالعه‌ي بينارشته‌اي محل تلاقي جامعه‌شناسي، ادبيات، زبان‌شناسي، و تاريخ است و ذيل شاخه‌ي جديدي از جامعه‌شناسي ادبيات جاي مي‌گيرد که مي‌توان آن را «جامعه‌شناسي ادبيات داستاني سياسي» ناميد.