در سال 1857، انجمن سلطنتي آسيايي لندن رونوشتي سربسته و مهرشده را، از كتيبه‌ي خط ميخي‌اي كه به‌تازگي از آشور به دست آمده بود، به‌منظور ترجمه براي سه انگليسي و يك فرانسوي ارسال كرد. ترجمه‌ي اين دانشمندان در 25 مه همان سال خوانده شد؛ متن‌هايي كه به اندازه‌اي با هم مطابقت داشتند كه رمزگشايي خط ميخيِ هجايي اعلام شود. در سال 2007، گروه تاريخ و باستان‌شناسي خط ميخي شرقي به‌مناسبت گرامي‌داشت آن روز برنامه‌اي را ترتيب داد. اثر حاضر، به همين مناسبت، مراحل مختلف اكتشافات شرق نزديك باستان و رمزگشايي خط‌هاي ميخي را ارائه مي‌دهد. خط ميخي در طول بيش از سه هزاره و در محدوده‌ي وسيعي از شرق نزديك، نه‌تنها بين‌النهرين بلكه در نواحي همسايه‌ي آن و نيز در مصر، تركيه و ايران، كاربرد داشته است. نشانه‌هاي "ميخي‌شكل" براي نوشتن زبان‌هاي مختلف (سومري، اكّدي، اوگاريتي، فارسي باستان و ...) بنا بر سه نظامِ متفاوتِ انديشه‌نگاري، هجايي و لفبايي استفاده مي‌شدند.