عکس‌ها يادگارهاي گذشته‌اند، آثاري از آن‌چه رخ داده ‌است. اگر زندگان آن گذشته را به دوش کشند، اگر گذشته تبديل به بخش جدايي‌ناپذير از فرايندي شود که در طي آن مردم تاريخ خود را مي‌سازند، آن‌گاه همه‌ي عکس‌ها دوباره متني زنده به‌دست خواهند‌ آورد، و به‌ جاي آن‌که لحظه‌هايي بازداشته ‌شده باشند، هم‌چنان در زمان وجود خواهند ‌داشت. شايد عکاسي پيشگويي حافظه‌اي انساني است که بايد در آينده به طور اجتماعي و سياسي تحقق يابد. چنين حافظه‌اي هر تصويري از گذشته را، هرقدر فاجعه‌آميز و هرقدر به گناه آلوده، در حصار تداوم خويش خواهد گرفت. تمايز ميان استفاده‌هاي خصوصي و عمومي از عکاسي از ميان برخواهد خاست، خانواده‌ي انسان وجود خواهد داشت.