در زيبايي‌شناسي فهمِ انسان؛ معناي بدن، مارک جانسون کار پيش‌گام خود در مورد ارتباط ميان علوم شناختي، زبان و معنا را که نخستين‌بار در اثر کلاسيک استعاره‌هايي که با آن‌ها زندگي مي‌کنيم مطرح شد ادامه مي‌دهد. جانسون از پژوهش‌هاي اخير در مورد رشته‌ي جوان روان‌شناسي استفاده مي‌کند تا نشان بدهد که چه‌گونه بدن، حتي پيش از تکوين خودآگاهي، معنا توليد مي‌کند. از اين‌جا، او براي کاوش بيش‌تر خاستگاه‌هاي بدني معنا، انديشه، و زبان به علم عصب‌پايه‌ي شناختي روي مي‌آورد و ابعادِ فراوان معنا ـــ از جمله تصويرها، کيفيت‌ها، عواطف، و استعاره‌ها ـــ را که همه در برهم‌کنش‌هاي فيزيکي بدن با جهان ريشه دارند به بررسي مي‌گيرد. جانسون، با برداشت از روان‌شناسي هنر و فلسفه‌ي عمل‌گرا، استدلال مي‌کند که همه‌ي اين جنبه‌هاي معناسازي اساساً زيبايي‌شناسانه هستند. او نتيجه مي‌گيرد که هنرها اوج تلاش‌هاي انسان براي يافتن معنا هستند و مطالعه‌ي ابعاد زيبايي‌شناسانه‌ي تجربه‌ي ما براي کشف مبناي بدني معنا حياتي است.