تراکت‌ها، پوسترها، بولتن‌ها؛ کلمات خياباني، کلمات بي پايان. اين همان دغدغه‌ي‌ تأثيرگذاري نيست که آن‌ها را ضروري ‌مي‌کند. آن‌ها چه تأثيرگذار باشند و چه نباشند، به «تصميم‌گيري در همان دقيقه‌ي خاص» تعلق دارند. آن‌ها پديدار و ناپديد مي‌شوند. همه چيز را نمي‌گويند بلکه برعکس، همه‌چيز را خراب مي‌کنند. آن‌ها بيرونِ همه چيز هستند و قطعه وار کنش‌گري و تأمل‌ورزي مي‌كنند. هيچ ردپايي به جا نمي‌گذارند: آن‌ها ضربه‌ي قلم‌مويي هستند که ردي از خود نمي‌گذارد، هم‌چون کلمات روي ديوارها، در ناامني نوشته مي‌شوند، در شرايط خطرناک خوانده و دريافت مي‌شوند. خودشان حاملانِ خطر هستند و سپس با عابري که از کنار آ ن‌ها عبور مي‌كند، نمي‌بيندشان يا فراموش‌شان مي‌كند، همراه مي‌شوند و عبور مي‌كنند.