ساختارگرايي يكي از مهم‌ترين و تأثيرگذارترين جنبش‌هاي فكريِ سده‌ي بيستم بود كه در حوزه‌هاي گوناگون معارف بشري را دستخوش تحولات فراواني ساخت. اين كتاب به بررسي ارتباط ساختارگرايي و ادبيات و نقد ادبي مي‌پردازد. در اين راستا، نويسنده مي‌كوشد از رهگذر بررسي آراءِ سوسور، ياكوبسن، فرماليست‌هاي روسي، پراپ، لوي‌استروس، ريفاتر، بارت، تودوروف، ژنت و بسياري ديگر، تصوير روشني از نگرش ساختارگرايانه به ادبيات و مسائل آن ترسيم كند. در اين كتاب تأكيد عمدتآ بر روايت و داستان است و نويسنده كوشيده است جامع‌ترين بحث در مورد اين وجه از ادبيات را ارائه كند.