تكامل تمدن صنعتي در اجتماعات جديد (اجتماعاتي كه از رنسانس و روزگار روي كار آمدن طبقه‌ي متوسط ريشه مي‌گيرد) اين حقيقت را به‌نحو بارزي مي‌نماياند كه: هنرمند در غرب مطرود و تنهاست. در سراسر قرن نوزدهم هنرمند را مي‌بينيم كه پيوسته در تكاپوست تا شايد كه خود را از قيد اصول و ارزش‌هايي چون سودجويي، ماده‌پرستي، تحقير آدميت و جنگ دائمي انسان با انسان آزاد كند. گروهي كه در خود ياراي ايستادگي نمي‌بينند واقعيت زندگي خود را انكار مي‌كنند، گروهي از آن مي‌گريزند، گروهي به آن تسليم مي‌شوند، اما همگي از آن نفرت دارند. اين تنفر عمومي كه هر دم به شكلي جلوه مي‌كند، توصيف مشترك خود را در يك تئوري به ظهور مي‌رساند و آن تئوري "هنر براي هنر" است... هرچه تضادهاي اقتصادي و اجتماعي اين جوامع شديدتر مي‌شود جنبه‌ي ضداجتماعي و ضدانساني جنبش‌هاي هنري عميق‌تر مي‌شود و هنرمند درون‌بين بيش ازپيش در لانه‌ي تاريك ذهنيات خود فرومي‌خزد ــ و چنان‌كه خواهيم ديد در قرن بيستم ضدرئاليسم نوميدي طبقه‌اي را منعكس مي‌كند كه دارد نابود مي‌شود، طبقه‌اي كه فرداي خود را تيره‌وتار مي‌بيند. (از مقدمه‌ي كتاب)