كم‌تر خواننده و شنونده‌اي را مي‌توان يافت كه در پايان داستان رستم و سهراب آه از دل نكشد كه چرا پدر و پسر نشناخته به جان هم افتادند. در اين داستان رستم با آرماني به ميدان مي‌رود كه همه‌ي هستي‌اش ازآب و گل آن سرشته شده، وبه هماوردي كسي مي‌رود كه پاره‌ي تن‌اش است و بيش از هر پهلوان ديگر شاهنامه با او پيوند خويشي و خوني دارد. فردوسي در پيش درآمد رستم و سهراب از راز در پرده‌اي سخن مي‌گويد كه آميخته به مرگ و تندباد و به خاك افتادن ترنج نارسيده است و هشدار مي‌دهد كه چون "همه تا درِ آز رفته فراز، به كس بر نشد" و نخواهد شد "در اين راز باز." اين نمايش‌نامه كوششي است براي گشودن آن راز در اين داستان شاهنامه‌ي‌ فردوسي كه گويي روايت شاعرانه‌ي زندگي رستم‌وار خود اوست.