هر چند نظريه مرگ مؤلف افزايش اقبال عمومي به نقش مولد خواندده را در پي داشت، نويسنده با به بازي گرفتن خواننده همچنان زمام متن را در اختيار دارد. او با نگارش متن‌هايي از نوع نوشتني، كم كردن سايه سنگين راوي، كاربرد ابهام ادبي و ارائه قطره‌چكاني مطالب بر جذابيت متن مي‌افزايد و از درايت و شعور خواننده در جهت تفسير و تأويل متن پر پيچ و خم همت مي‌طلبد. از اين طريق ذهن مخاطب دعوت شده بر سر ميز مذكرات تا مدت‌ها درگير نقطه‌هاي كور روايت مي‌ماند در حالي كه بر صدرات نويسنده خدشه‌اي وارد نمي‌شود.