"دستورِ شناختي يک چارچوبِ نظري است که ساختارِ زبان را به‌مثابه محصولِ شناخت و برهم‌کنشِ اجتماعي توصيف مي‌کند. براي يک جنبشِ وسيع و در حالِ رشد به نام زبان‌شناسي شناختي، که به نوبه‌ي خود بخشي از يک سنتِ "نقش‌گرا"ست، نقشي مرکزي بازي مي‌کند. ايده‌ي اصلي اين است که دستور معني‌دار است (نه يک نظامِ صوري مستقل) و فقط در ارتباط با تأثيرِ مفهومي و نقشِ ارتباطي خود مي‌تواند به صورتِ گويايي توصيف شود. وقتي حوالي سه دهه پيش اين ديدگاه براي نخستين بار مطرح شد، يک چالشِ بنيادي در مقابلِ سنتِ نظريه‌ي غالب به حساب مي‌آمد. اين گفته هنوز تا حدي درست است، اما خود رشته قدري تکامل يافته است، اکنون بسياري از ايده‌هاي پايه يا به صورتِ وسيع پذيرفته شده‌اند يا دست‌کم ارزش بررسي پيدا کرده‌اند. امروز زبان‌شناسي شناختي انباشته از نظريه‌ها، روش‌ها، و رويکردهايي است که هيچ کدام دعوي تسلط ندارند. با اين حال، بينش‌ها و يافته‌هاي رويکردهاي شناختي ـ نقشي تأثيرِ خود را به صورتِ روزافزوني بر ديدگاهي از زبان که توسطِ زبان‌شناسان، ديگر پژوهش‌گران و عامه‌ي مردم پرورانده مي‌شود اعمال مي‌کنند. اين کتاب پاسخي است به نيازِ معرفي يک دستورِ شناختي که به صورتِ معقولي جامع، روزآمد، و دست‌رس‌پذير باشد." (از مقدمه ي کتاب)