نحو زبان فارسي مي‌کوشد تا برپايه‌ي زبان‌شناسي نقش‌گرا زواياي گوناگون دستور زبان فارسي را بکاود و تبييني نقش‌گرا از آن به دست دهد. نويسنده در فصل آغازين کتاب رويکردهاي گوناگون زبان‌شناسي نقش‌گرا را شرح مي‌دهد و آن‌گاه برپايه‌ي يکي از آن‌ها، عناصر گوناگون دستور زبان فارسي را، مانند گذرايي، ساخت‌موضوعي، توالي کلمات، بندهاي موصولي، توالي بندهاي قيدي، بندهاي حرف‌اضافه‌اي، توالي صفات، قلب نحوي و ...، را بررسي مي‌کند. نکته‌اي که کم‌تر مورد توجه دستوريان بوده اما در اين کتاب مورد توجه قرار گرفته، استفاده از متون واقعي و پيکره‌هاي زبانيِ موجود در زبان فارسي است، که اين باعث شده تا تصويري هرچه نزديک‌تر به واقعيت‌هاي زبان فارسي فراهم آيد.