اين كتاب اثري جامع و بحث‌انگيز از نظريه‌ي زيبايي‌شناختي است: نقدي كوبنده بر فلسفه‌ي هنر تكوين‌يافته از سده‌ي هجدهم تا اويل سده‌ي بيستم، همراه با بيان خواست و طلبي به‌دقت مستدل براي روي‌آوري بديع و قابل‌انعطاف‌تر به هنر. ژان‌ـ‌ماري شفر، از سردمداران زيبايي‌شناسي فرانسوي، به كندوكاو در آثار كانت، شِلِگل، نواليس، هگل، شوپنهاور، نيچه و هايديگر مي‌پردازد تا نشان دهد كه اين متفكران گوناگون رويكردي مشترك به هنر دارند كه او بر آن نام نگره‌ي نظري را مي‌نهد. مطابق اين نگره، هنر نوع خاصي از شناخت شهودي، كمابيش رمزي و از بيخ‌ و بن متفاوت با شناخت عقلي به‌دست‌آمده از دانش را ارائه مي‌دهد. اين طرز تلقي نظريه‌پردازان را ترغيب كرد تا نوابغ هنري را كاهنان اعظم معبد انسانيت، و آفرينندگان آثاري بدانند كه ذات نامرئي جهان را بر ملا مي‌كنند. فيلسوفانْ بيان‌ناپذيري را مقصد هنر دانستند، از قبول آفرينش‌هاي دست دوم به‌عنوان هنر اصيل سر باز زدند، و در ايجاد اوضاع و احوالي مؤثر افتادند كه در آن از نوابغ انتظار مي‌رفت تا همگان را با شوك، معما و رمزوراز مواجه كنند.