مهرداد بهار، با انتشار كتاب اساطير ايران در سال 1351 در حقيقت گام نخستين را در امر بررسي اساطير ايران برداشت و پژوهشي را آغاز كرد كه هنوز هم با اين ميزان ژرفا و وسعت و نظم و دقت‌نظر كسي جز خود وي بدان نپرداخته است. اما حاصل مطالعات و پژوهش‌هاي بعدي وي كه بنا بود به شكل پاره‌ي دوم كتاب پژوهشي در اساطير ايران (1362) درآيد ناتمام ماند. كتاب حاضر مشتمل است بر دو پاره يا دو جلد. پاره‌ي نخست كه خود حاوي سه فرگرد «آفرينش، مردم و فرجام» است، دربر گيرنده‌ي برگردان فارسي گزيده‌هايي از متن‌هاي فارسي ميانه‌ي "بندهش"، "روايت پهلوي"، "دينكرد هفتم"، "گزيده‌هاي زادسپرم"، "زند ونديداد"، متن‌هاي پهلوي و "ارداويرافنامه" است كه از تصوير آفرينش، مردم و پايان كار گيتي در ذهن نياكان ما سخن مي‌گويند. فرگرد آفرينش در دوازده بخش، فردگرد مردم در هفت بخش و فرگرد فرجام در چهار بخش تنظيم شده است. پاره‌ي دويم كتاب دربرگيرنده‌ي دو بخش «اسطوره چيست» و بخش ناتمام «سرزمين و مردم» است.