موضوع كتابي كه مي‌خوانيم جاي خالي معناست. اما نمونه‌هاي آثار مدرنيستي كه در اين كتاب بررسيده‌ايم، به‌ويژه سرزمين باير، قصر، گرنيكا و ...، گواهي مي‌دهد كه غناي معناييْ يكي از بنيادي‌ترين خصوصيات اين آثار و در حقيقت شناسه‌اي است كه مدرنيسم را از هنر و ادبيات گذشته متمايز مي‌كند. معناي جاي خالي معنا در چارچوب مدرنيسم كاوش در خلئي است كه انگار آفرينش آثار مدرنيستي با آن محقق مي‌شود. اما طنزي از اينجا برمي‌خيزد كه كاوش در خلأ و كاوش در زمينه‌اي خالي از معنا اين آثار را با دست بسيار پر و مملو از ظرفيت‌هاي معناساز به ميدان مي‌آورد. به عبارت ديگر، جاي خالي معنا در عرصة مدرنيسم با مقوله‌هايي پر مي‌شود كه كارشان جست‌وجوي كشف معنا در جاي خالي معناست. [...] با شكاف اندكي در پوستة اين آثار و دقت در جزئيات مي‌فهميم كه با آثاري ژرف، چندلايه و تفسيرپذير سروكار داريم. اين ويژگي زاييدة شگردهاي درون‌متني و اشاره‌هاي برون‌متني بسيار است كه با هم درمي‌آميزند و به زنجيره‌هاي واژگاني زايايي واقعيت مي‌بخشند كه گويي هر واژه و عبارت از آن با مجموعه‌اي از مفاهيم نمادين بارور شده است. (از متن كتاب)