هم‌زمان که علمِ قرن بيستمي به پيشرفت‌هايي بي‌سابقه دست مي‌يافت، دامنه‌ي آگاهي ما از محدوديت‌هاي خودِ دانش علمي را نيز گسترد. ديويد پيت، ‌به‌مدد استعاره‌هايي موجز و روشن، فلسفه‌ي علم را از قرن نوزدهم تا بيستم دنبال مي‌کند و نشان مي‌دهد که ايمانِ ادوارِ پيشين به اعتبار و پاياييِ پژوهش‌هاي علمي ـ و اين باور که پيش‌بينيِ هرچيز و همه‌چيز (از ذرات زيراتمي گرفته تا مردم) به‌لحاظ نظري ممکن است ـ چه‌طور در قرن بيستم به چشم‌به‌هم‌زدني به لرزه افتاد. پيت به‌ويژه بر اين تأکيد مي‌کند که نظريه‌ي نسبيت، مکانيک کوانتومي، و نظريه‌ي آشوب چه‌‌گونه جهان‌بيني ما را دستخوشِ تحولاتي بنيادين قرار دادند. او اين تغييرات را در زبان، هنر، فلسفه، جامعه، ‌اقتصاد و سياست نيز پي مي‌گيرد تا بينشي متناسب با دنياي امروزمان به دست دهد. کتابي خوش‌خوان که هم جذاب است و هم بيش از آن‌که در پي پاسخ برآيد پرسش مي‌انگيزد...