تمرکززدايي، به‌معناي کاستن از مسئوليت‌هاي دولتيِ حکومت‌هاي مقتدرِ مرکزي و سپردنِ اين مسئوليت‌ها به حکومت‌هاي محلي، يکي از فراگيرترين روندهاي توسعه در اين عصرِ جهاني است. طي دو دهه‌ي گذشته، سازمان‌هاي بين‌المللي قدرت‌مندي نظير بانک جهاني، سازمان ملل متحد و ساير سازمان‌هاي توسعه‌‌ي دوجانبه در تکاپوي ترويج و گسترش تمرکز‌زدايي بوده‌اند. اما اخيراً پژوهش‌گران، حرفه‌ورزان و فعالان به نقد فزاينده‌‌ي‌ کاربردِ گسترده‌ي سياست‌هاي تمرکززدايي پرداخته‌اند. به‌رغم ابعاد جهانيِ جنبش تمرکز‌زدايي، شناخت کمي از تأثيرات نسبتاً چشم‌گيرِ آن بر فرآيند برنامه‌ريزي، ساختارهاي حکم‌راني، سازمان‌هاي جامعه مدني و اجتماعات محلي در سراسر جهان وجود دارد. برنامه‌ريزي و تمرکززدايي اين شکاف‌ها را از طريق مطالعه‌هاي مورديِ بديعي بررسي مي‌کند که برگرفته از شرايط متفاوت ملي در جهانِ جنوب هستند. کتاب حاضر به ارزيابيِ فصل مشترک بين برنامه‌ريزي و تمرکززدايي از سه ديدگاهِ حکومت مرکزي، دولت محلي، و جامعه‌ي مدني و اجتماعات محلي مي‌پردازد. مخاطب اين کتاب استادان، پژوهش‌گران، دانشجويان، و نيز برنامه‌ريزان، سياست‌گذاران و حرفه‌ورزان توسعه هستند.