من اطمينان دارم كه ما داريم به لحظه‌اي نزديك مي‌شويم كه در آن، نه فقط موضوع بقاي تمدن‌مان، بلكه مسئله‌ي خود حيات، براي كل بشريت زير سؤال مي‌رود. ما يگانه موجودات زنده‌اي هستيم كه از قدرت تفكر انتزاعي برخورداريم و بي‌ترديد در لحظات بحراني، قدرت انديشه‌ي بشر توان يافتن راه حل‌هاي مثبت ارزش‌مند را دارد. متأسفانه، در لحظات سرنوشت‌سازي از اين دست، هميشه صداي تفكر پيروز نمي‌شود. نمي‌دانم تأملات‌ام خوش‌بينامه به نظر خواهد آمد يا نه، اما به موضوع ِ رفتن به دنبال اميد هم خواهم پرداخت. (از پيش‌گفتار نويسنده)