آسيب اجتماعى به هر نوع عمل فردى يا جمعى اطلاق مى‏شود كه در چارچوب اصول اخلاقى و قواعدِ عامِ عملِ جمعىِ رسمى يا غيررسمى جامعه، محل فعاليت كنش‏گر قرار نمى‏گيرد و در نتيجه با منع قانونى يا قبح اخلاقى و اجتماعى روبه‏رو مى‏گردد. متأسفانه طرح مسئله‏ى آسيب‏هاى اجتماعى در ايران تحت تأثير القائات روزمره يا نگرش‏هاى سياسى و ايدئولوژيك خاص، يا كتمان شده يا مورد بزرگ‏نمايى قرار گرفته است. انجمن جامعه‏شناسى در واكنش به اين وضعيت، در خرداد سال 1381 با همكارى معاونت اجتماعى وزارت كشور، شهردارى تهران، نيروى انتظامى، سازمان مديريت و برنامه‏ريزى، دانشگاه علوم بهزيستى و توان‏بخشى، سازمان زندان‏ها و معاونت فرهنگى وزارت ارشاد اسلامى اقدام بر برگزارى اولين همايش "آسيب‏هاى اجتماعى در ايران" كرد. هدف اصلى برگزارى اين همايش پاسخ به پرسش‏هاى زير بوده است: منظور از آسيب يا كژروى اجتماعى چيست؟ در ايران با چه گونه‏هايى از آسيب اجتماعى سر و كار داريم؟ هر يك از آسيب‏هاى اجتماعى عمده در ايران داراى چه ويژگى‏هايى است؟ شرايط و عوامل عام و خاص مؤثر بر فرآيند پيدايش و تحول هر يك از آسيب‏هاى اجتماعى عمده در ايران كدام‏اند؟ براى مقابله‏ى صحيح با آسيب‏هاى اجتماعى در ايران و پيشگيرى از گسترش و روند رو به رشد آن‏ها چه مى‏توان كرد؟ و چه راهبردهايى مى‏توان ارائه نمود؟ اين مجموعه‏ى شش جلدى كه شامل مقالاتى است كه در اين همايش ارائه شده‏اند، مى‏كوشد ضمن پاسخ‏گويى به پرسش‏هاى اساسى، در پيشبرد حد و مرز دانشِ موجود در زمينه‏ى آسيب‏هاى اجتماعى مؤثر افتد و سطح آگاهى و دانش افراد و گروه‏هاى ذى‏ربط جامعه را ارتقا بخشد و راه را براى طرح پرسش‏هاى جديد و اجراى پژوهش‏هاى علمىِ گسترده‏تر و عميق‏تر هموار سازد.