اما طول كشيده بود. هر پنج‌شنبه مادر از تخت بلندش مي‌كرد، لباس تن‌اش مي‌كرد، موهايش را شانه مي‌زد و مي‌رفتند آن سر شهر. توي محله‌اي‌ با كوچه‌هاي باريك و پيچ در پيچ پر از بچه و آشغال‌هايي كه توي روز روي هم تلنبار شده بود اين‌جا و آن‌جا و محسن همه را تار مي‌ديد. به عينك‌اش عادت نداشت، سنگين بود و زشت، نمي‌گذاشت‌اش. مادرش صد بار پيف‌پيف مي‌كرد و فحش مي‌داد. اما تا مي‌رسيدند مهربان مي‌شد و هر كاري كه مي‌كردند، هرچه كه مي‌گفتند، قربان صدقه‌شان مي‌رفت. (از متن كتاب)