چيزي نداريم بگوييم كه وقت در سكوت نگذرد. حرفي نمي‌زنيم كه زمان بگذرد. و زمان همين‌طور آن كنار مي‌ايستد و تماشاي‌مان مي‌كند. هنري نداريم كه سر خودمان را گرم كنيم. وقتي فكر مي‌كنيم، فقط فكر مي‌كنيم؛ آن هم با سرعت لاك‌پشت؛ آفتاب روي سرمان و شنِ زردِ گرمِ زير پايمان نمي‌گذارد حرف‌هاي‌مان را بپيچانيم و قالب‌هاي قشنگ قشنگ به آن بدهيم؛ نمي‌گذارد براي هم‌ديگر شعر بسراييم؛ فقط صريح، مستقيم، تند، برهنه، لخت... اين‌جا اين‌طور است. (از متن كتاب)