...كلاغي قارقار مي‌كند. پيرمردي با موهاي بلند سفيد و وزكرده به طرف من و بالزاك مي‌آيد. دوسه قدم مانده مي‌ايستد؛ چارچوبي است زير يك عباي بلند. نزديك‌تر مي‌آيد. دست‌اش را از زير باراني‌، كه من عبا ديده‌ام، بيرون مي‌آورد، روي لبه‌ي جدول مي‌‌گذارد. شمع است، روشن. كِى آن را روشن كرده است؟ دستاني با آن‌همه چين و چروك و اين‌همه فرز؟ با چشمان قهوه‌اي تيره، يك لحظه‌ي تمام‌نشدني به من خيره مي‌شود. با دهان بسته مي‌خندد. چندين لايه چروك از گوشه‌ى لب تا بناگوش‌اش رديف مي‌شوند. كوله‌ي پارچه‌اي روي دوش‌اش را جا‌به‌جا مي‌‌كند. اما دهان‌اش را كه باز مي‌كند، با آن دندان‌هاي سفيد، سواى لباس خاكستري‌اش، مرد سفيدپوشي است كه دوسال پيش هم ديدم‌اش.